JukDay not a SucksDay: I don't know what to say... so I keep silence.

ตั้งหัวข้อด้วยความ งง แถมกระแดะใช้ภาษาปะกิตอีก แปลออกมาก็ประมาณ

"ฉันไม่รู้ว่าจะพูดออกไปยังไงดี ก็เลย เลือกที่จะเงียบมันไปซะ" ตามนั้น

ขอระบายแนวเก็บกด ไม่รู้เป็นไง ช่วงนี้ความคิดหลายๆ อย่างมันประเดประดาเข้ามามากมาย ทั้งชีวิตส่วนตัวเรื่องในบ้าน หลายเรื่อง แต่ยกเรื่องที่กระทบกระเทือน ทำร้ายเซลฟ์ที่สุด ก็คือนังน้องสาวที่เปลี่ยนไป มันเอาแต่หมกตัวคุยโทรศัพท์ ล็อกตัวอยู่ในห้องมัน ไม่รู้มันจะแอบอะไรนักหนา ต้องเป็นหนุ่มๆแน่นอนมันถึงลับๆล่อๆแบบนี้ มันเปลี่ยนไป มันไม่สนใจพี่สาวมันเลย มันคุยกับพี่มันน้อยลงมากถึงมากที่สุด อีพี่นี่ก็ตัวคนเดียว ไม่คบเพื่อนฝูง และไม่มีใครคบอยู่แล้ว มันเลยยิ่งตัวคนเดียวเข้าไปใหญ่

ไม่ว่าจะเรื่องการงาน ที่เริ่มคิดเป็นตุเป็นตะ ว่าตรูจะทำงานเป็นสาวโรงงานแห่งนี้ไปอีกนานแค่ไหน นี่คือสิ่งที่ตรูต้องการใช้ชีวิตกับมันไปอีกสิบ ยี่สิบปี่จริงๆหรือ ถ้าตรูหางานใหม่ ตรูจะทำอะไร ว่าแต่ถ้าลาออก ตรูจะได้งานมั้ย เอาง่ายๆก่อน ใครจะรับตรูไปทำงาน เกรดจบมาก็โคตรน้อย ความรู้ก็ไม่ค่อยมี เดี๋ยวนี้คนตกงานเยอะจะตาย ขนาดเกรดดีๆ ความรู้รอบด้าน ยังหางานยากเลย หรือแม้แต่เรื่องความ(แอบ)รัก ที่ทุกวันนี้ เอาแต่หลบๆ ไม่กล้าเจอเขา ทั้งที่อยากเจอ อยากคุย อยากรู้จัก ระริกระรี้ แต่ก็ไม่มีอะไรชัดเจนในชีวิตสักอย่าง นี่มันอะไรกัน ชีวิตของหล่อนเองนะยะ ทำไมหล่อนเลือกให้มันเป็นแบบนี้ จะยังไงกะชีวิตดีฟะ ตรูสับสน ตรูไม่รู้ อ๊ากกก เงียบๆก่อนละกัน

เท่านั้นไม่พอ เรื่องของเรื่องที่ทำให้เกิดอาการไม่รู้จะพูดยังไง ก็คือช่วงนี้เกิดเหตุแผ่นดินไหวที่ญี่ปุ่น แถวนาโตริ ซึ่งอยู่ทางเหนือของประเทศ โดนกันทั้งชายฝั่ง เมืองเซนไดที่ตั้งโรงงานผลิตกล้องนิคค่อนก็โดนไปด้วย (วางแผนว่าจะซื้อกล้องนิค จะโดนขึ้นราคามั้ยหนอ) ระลอกแรกนี่เกิดตั้งแต่วันศุกร์ที่ 11 มีนา หนักซะโด้ยตั้ง 8.9 ริกเตอร์เชียวนะตัวเธอ มีอาฟเตอร์ช็อค ร๊อคเดอะเพลส ตามมาอีกเรื่อยๆด้วย เขาว่าครั้งนี้ร้ายแรงเป็นรองเทียบเท่ากับเมื่อตอนครั้งประวัติศาสตร์ 9 ริกเตอร์กว่าๆนั่นด้วยเชียว (ขออภัย ไม่รู้ว่าครั้งแรงสุดเกิดที่ไหน หามะทัน ติดไว้ก่อนนะจ๊ะ)

ถึงประเทศญี่ปุ่นจะโดนแผ่นดินไหวกันเป็นว่าเล่น เป็นชิวๆ จนเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของคนญี่ปุ่น เคยอ่านเจอระบุว่า บางเมืองไหวมากสุดถึงวันละ 150 ครั้งนู่นเลย แต่เป็นแรงสั่นสะเทือนในระดับต่ำๆ ไม่ได้ไหวมากมาย จนเกินรับไหวเหมือนคราวนี้ ครั้งนี้ดูเขาสูญเสียมากมาย ตั้งตัวไม่ทัน ขนาดเซียนโดนบ่อยยังพลาดได้เลย ธรรมชาติพิโรธ นี่ชักจะแรงไปแล้วนะ งึ่ม แต่ยอมรับว่าระบบต่างๆของบ้านเขาดีมาก เชื่อมโยงกันรวดเร็ว เกิดเหตุไม่กี่วินาที ระบบออโตเมติกสั่งรถไฟที่จะมุ่งหน้าไปทางเมืองเกิดเหตุหยุดปั๊บทันที แต่ก็นะถึงจะรู้ก่อนตั้ง 3 ชั่วโมง เตือนภัยไปแล้ว อพยพไปบ้าง แต่ของมันแรง มันไว มันเกินต้านทานจริงๆ ในบางภาพข่าว บางวิดีโอเห็นยังขับรถยังวิ่งๆหนีตายอยู่เล้ย ไม่รู้เขาจะรอดไหม ดูแล้วสะเทือนใจน้ำตาคลอมาก (ดราม่าเข้าเบ้าตาเลย)

แต่เหนืออื่นใดจากเรื่องระบบต่างๆที่ดีเยี่ยม ที่ช่วยป้องกันการสูญเสียมากกว่าที่ควรจะเป็น สิ่งที่ได้เห็นจากเหตุภัยพิบัติครั้งนี้ คือการรับมือของ คนญี่ปุ่น เขาดูเป็นระบบระเบียบ มีวินัย ไม่วิตก ตื่นตูมกันแบบ รึ่บ มาก (รึ่บ = ราบรื่น) แม้ในยามอดอยาก สิ่งของจำกัด บางแห่งไม่มีไฟ ไม่มีน้ำ เขายังต่อแถวด้วยความเป็นระเบียบ เจ้าหน้าที่รัฐก็ทำตามหน้าที่อย่างเต็มที่เห็นบ้านเขาแล้วก็อด เอามาเปรียบกับตัวเองและประเทศตัวเองไม่ได้ ก็ยอมรับว่าบางที่เดี้ยนก็เคยคิดเห็นแก่ตัวและคนในครอบครัวก่อนอ่ะนะ และก็เคยเห็นคนไทยบางคน บางกลุ่ม ที่ทั้งไร้ระเีบียบวินัยและแล้งน้ำใจในเวลาเดียวกันมาบ้าง ตอนไปซื้อน้ำมันช่วงขาดตลาดนี่เห็นภาพกันจะๆเลย ก็นั่งนึกไปว่าถ้าบ้านเราเจออย่างเขา ช่วงผ่านเหตุการณืไปแล้ว เวลารับของแจก ต้องมีมวยเดือดเจ็ดสี มวยดีอัศวินดำ กันแน่นอน

คิดแล้วก็ได้แต่ keep silence เฮ่อ...